1. دانش: میراثی گرانبها، آداب: زیورهای همیشه تازه، و اندیشه: آیینه ای شفاف است.

2. اگر بر دشمنت دست یافتی، بخشیدنش را شکرانه ی پیروزی قرار بده.

3. چون نشانه های نعمت پروردگار آشکار شد، با ناسپاسی نعمت ها را از خود دور نسازید.

4. کسی که نزدیکانش او را واگذارند، بیگانه او را پذیرا می گردد.

5. هر فریب خورده ای را نمی شود سرزنش کرد.

6. کارها چنان در سیطره ی تقدیر است که چاره اندیشی به مرگ می انجامد.

7. آن کس که به سوی آرزوی خویش تازد، مرگ او را از پای در آورد.

8. کسی که کردارش او را به جایی نرساند افتخارات خاندانش اورا به جایی نخواهد رسانید.

9. از کفاره ی گناهان بزرگ است، به فریاد مردم رسیدن و آرام کردن مصیبت دیدگان.

10. با درد خود بساز چنان که با تو سازگار است.

 

منبعش فکر کنم نهج البلاغه است ولی الهی نامه هم ذکر شده که دقیقا نمیدونم کدوم حکمت از کدوم کتابه؟!

خب چطور بود؟ از کدوماش بیشتر خوشتون اومد؟

نوشته شده در پنج شنبه 19 اسفند 1389برچسب:,ساعت 19:34 توسط صالح|